Eindelijk is daar dan toch de zon. Echt vakantie hebben we nog niet, maar we willen er toch op uit. Vijfhonderd kilometer boven Parijs belanden we op een mooie camping in een werkelijk prachtig gebied. Ongerepte natuur, strand op loopafstand, leuke dorpen en stadjes in de omgeving, wat wil een mens nog meer. Hoe het plaatsje waar we zitten heet? Castricum.

We zullen hier niet veel andere Alkmaarders tegenkomen, zeggen we tegen elkaar. Maar niets blijkt minder waar. Voordat we voor ons tenthuisje zitten begroeten we al drie bekenden. Links kampeert Sam van voetbal met zijn familie, bij de speeltuin treffen we jufrouw Mirjam , dit keer met haar eigen kinderen in de weer, en schuin tegen over ons, is dat niet die collega van Fred? Gezellig hoor, maar wat doen al die mensen hier? Waarom zijn al onze Alkmaarse buren en bekenden niet in Italië, Spanje of Frankrijk?

Het antwoord op deze vraag blijkt te liggen in een gedeeld probleem. Wanneer je in Nederland fulltime werkt is het aantal vakantiedagen dat je hebt gemiddeld vijfentwintig dagen per jaar. Wanneer je niet alleen een baan hebt maar ook schoolgaande kinderen, dan ligt het aantal vakantiedagen van je kinderen daarentegen gemiddeld tussen de vijftig en zestig, ijsvrij en studiedagen niet mee gerekend. Dat betekent voorafgaand aan iedere vakantie crisisoverleg tussen vaders, moeders, gevolgd door telefoontjes met opa's , oma's en fris ontloken nichtjes : wie kan wanneer bij de kinderen zijn, en waar zijn de kinderen als alle andere hulpouders in Spanje zitten en wij door onze vakantiedagen heen zijn?

Het antwoord op die laatste vraag is voor mensen uit Alkmaar dus verrassend vaak ' op de camping in Castricum' . Hele volksstammen blijken hier op tien minuten rijden van huis en werk een 'VAT vakantie' te houden.'Vakantie Apart Together'. Terwijl ouder 1 nog lekker ligt te slapen, gisteren de strandspullen al heeft inpakt en broodjes bestelt staat ouder 2 om half zeven op, trekt na een vluchtig bezoek aan het toiletgebouw de camping-smoking uit en werkkledij aan, grijpt de autosleutels en zit een half uur later alsof er geen vakantie bestaat gewoon op het werk.

Volgende week worden de rollen omgedraaid. Creatief, zeker, maar toch ook het gevolg van iets dat ze in de ICT een systeemfout noemen. De tijd dat moeders met een pot thee thuis op hun schoolgaande kroost zaten te wachten en ook de lange schoolvakanties als vanzelfsprekend voor hun rekening namen ligt immers al wel even achter ons. Tegenwoordig werken en zorgen ouders allebei. Wordt het niet eens tijd dat ons school- en werksysteem daar een beetje op wordt aangepast?

Het was heerlijk in Castricum. Toen het meisje van de receptie ons bij vertrek aanraadde vooral ook eens naar Alkmaar te gaan, 'een alleraardigst stadje' hebben we instemmend geknikt, maar dan wel via Frankrijk!

Gert-Jan Leerink