Schrijven kan ik in principe overal. Pen en papier zijn altijd handig, want om wat er in me opkomt met mijn wijsvinger in het luchtledige te prikken, dat schiet ook niet op. Al weet ik niet wat het luchtledige is, lucht is in principe overal. Dus ook buitenlucht, op een maandagavond in Alkmaar. De zon schijnt, het lijkt zomer, al is die periode kalendertechnisch nog meer dan een maand weg. De natuur heeft zo haar eigen ongeschreven wetten.

Een mooie avond om even tot rust te komen, zittend in het gras. Waar precies, dat kan ik nog niet zeggen. Wel met de Paternosterstraat en dus de Paardenmarkt dichtbij. Daar heeft namelijk mijn ex gewoond, tot ze ook daar exit werd. Een stukje grasveld langs de Geestersingel. Een strook water waarover bootjes varen. Van links naar rechts, van rechts naar links en sommige terug. Over het geasfalteerde stuk Geestersingel rijden auto’s en af en toe een fiets, gelukkig allemaal met berijder. Over het geasfalteerde wandelpad achter me lopen mensen en honden. Wie laat wie uit, al met al? Het is een heerlijke avond om te wandelen, in de warme buitenlucht. Kerkklokken luiden, dan zal het nu ongeveer acht uur zijn, de zon lijkt geleidelijk onder te gaan. Een illusie, omdat wetenschappelijk is aangetoond dat de aarde zich om en in de zon wentelt. Met de gedachte, die ook een illusie kan zijn, dat de zon het voor nu welletjes vindt.

Ik ook een beetje, voor vandaag. Niet alleen door de vage geur van hondenpoep die zich niet beperkt tot de struiken. Honden hebben geen besef van toegestane poeplocaties en blijkbaar sommige eigenaren ook niet. Als de baas het dier niet tot de orde roept, wie dan wel? Het heeft meer te maken met de donker en dronken gekleurde mannenstem, die zich weinig verheffend verheft. Drank maakt inderdaad meer stuk dan je lief is. Ook de rust en stilte, die van tijdelijke aard is. Filosofisch gezien is dat niet verbazingwekkend, alles is namelijk tijdelijk. Behalve het fenomeen Tijd op zich.   Tijd om op te stappen, uit het Clarissenbolwerk.

Klaas Luchtmeijer