Nerveuze kinderstemmetjes, ontroering en de armen om elkaar heen. Dinsdagmiddag  was de eerste herdenking bij het joodse namenmonument op station Alkmaar. "Op 5 maart 1942 probeerde de Duitse bezetter vanaf deze plek de joodse Alkmaarders in vergetelheid te brengen. Maar dat is niet gelukt."

De miezerregen op deze gure middag hield niemand tegen om samen te komen. We mogen niet klagen, klinkt er. Want vandaag precies 82 jaar geleden, sneeuwde het. "Nagenoeg de hele Alkmaarse joodse gemeenschap vertrok toen vanaf hier met de trein richting het ongewisse", vertelt burgemeester Anja Schouten in haar toespraak. (tekst gaat verder onder de foto)



Het was de eerste herdenking bij het monument dat pas sinds vorig jaar het stationsplein verrijkt. "Het begin van een Alkmaarse traditie", aldus de burgemeester, en een kroon op het werk van VVD fractievoorzitter John van Rhee, die zich voorgaande jaren inspande om het monument hier te krijgen. "Het grijpt me weer aan, merk ik",  vertelt hij tegen Streekstad Centraal. "Omdat het zo belangrijk is dat dit niet vergeten wordt." (tekst gaat verder onder de foto)



Nadat kinderburgermeester Malaika het gedicht 'Het eindigt hier' van Alkmaarse stadsdichter Lonneke van Heugten voorlas, galmden de namen van de 173 gedeporteerde joden uit de speakers, standvastig voorgelezen door de kinderen van basisschool De Kennemerpoort. En dat was best spannend om te doen, vertelt de 10-jarige Krijn Visser: "Ik dacht, straks verspreek ik me of waait mijn briefje weg. Maar het is goed dat we dit doen. Het moet wel herdacht worden." (tekst gaat verder onder de foto)



En dat lijkt de belangrijkste boodschap van de herdenking:  blijf de verhalen vertellen. Aan elkaar, aan onze kinderen en zij weer aan hun kinderen. Een joodse spreuk beaamt dit: "Vergeten is ballingschap, maar herdenken is verlossing."